Projekt ustawy o Krajowej Sieci Onkologicznej wywołuje od wielu miesięcy gorącą dyskusję zarówno w środowiskach medycznych jak i organizacjach skupiających pacjentów onkologicznych. Wszyscy zdają sobie sprawę, że obecny stan opieki chorych na schorzenia nowotworowe nie należy do optymalnych. Po pierwsze doszło do znacznego rozproszenia ośrodków wykonujących procedury onkologiczne, po drugie w wielu miejscach brak koordynacji działań prowadzący do nieoptymalnego postępowania diagnostyczno – terapeutycznego. Po trzecie często nie zapewnia się właściwej rehabilitacji co jest integralną częścią opieki nad chorymi po zakończonym leczeniu i po czwarte pacjenci onkologiczni są w wielu miejscach pozbawieni systemowej i właściwe zorganizowanej drogi postępowania szczególnie w przypadkach, kiedy wymagają leczenia skojarzonego.

Dlatego powstanie systemu skoordynowanej opieki w zakresie onkologii jest jak najbardziej potrzebne. Taką drogę przebyła kardiologia oraz perinatologia i dzięki organizacyjnym, przemyślanym działaniom oraz właściwym pracom wdrożeniowym nie musimy się „wstydzić” z opracowań epidemiologicznych w tych obszarach medycyny.

Optymalna opieka onkologiczna to przemyślane i wspólne działanie wielu specjalności medycznych oraz służb pomocniczych konkretnie nazwanych koordynatorami procesu. Oczywiście od pomysłu do wdrożenia zawsze jest potrzebny czas a także działanie w formie pilotażu. Takie postępowanie zakończono i wydaje się ono udanym przedsięwzięciem, skoro trwają intensywne prace legislacyjne w Parlamencie.

Zdaję sobie sprawę z pewnych niedoskonałości systemu na co zwracają uwagę szczególnie środowiska polskich uczelni medycznych. Z pewnością udział tych środowisk w pracach Krajowej Rady Onkologicznej będzie zapewniony na co wskazuje pkt 6 Art. 28. Jestem przekonany, że dalsze odkładanie opieki onkologicznej w postaci nieustrukturyzowanej będzie tylko ze szkodą dla chorych na nowotwory.

Artykuł 29 precyzuje zadania Rady i są tam zawarte istotne punkty choćby pkt 4: „opiniowanie propozycji zmian mierników oceny opieki onkologicznej i wskaźników jakości opieki onkologicznej”. Konieczność mierzenia efektywności i jakości to bardzo ważny element opieki medycznej i wydaje się pozwoli w niedługiej perspektywie ocenić jednostki pod względem osiąganych wyników terapeutycznych a także bezpieczeństwa stosowanych procedur.

Propozycja powołania Narodowego Instytutu Onkologii im M Skłodowskiej – Curie jako Krajowego Ośrodka Koordynującego wydaje się naturalnym wyborem a ponieważ ośrodek ten odgrywa znaczącą rolę w międzynarodowej współpracy badawczej i systemowej tym bardziej będzie to sprzyjało powstawaniu właściwych kierunków rozwoju polskiej onkologii.

Doskonalenie projektu Krajowej Sieci Onkologicznej oczywiście będzie konieczne a okresowa ewaluacja musi być egzekwowana od wszystkich biorących udział w realizacji tego bardzo ważnego zadania. Mając nadzieję na szybkie postępy legislacyjne jestem świadom ogromu zadań organizacyjno – logistycznych stojących przez polską onkologią w najbliższych latach.