Organizacje pacjentów biorą udział w konsultacjach społecznych projektów ustaw, rozporządzeń Ministerstwa Zdrowia. Z ubolewaniem zauważmy, że nasze uwagi rzadko znajdują zrozumienie u projektodawców, mimo to nie przestajemy w wysiłkach, by poprzez wnoszone uwagi poprawić sytuację chorych w systemie ochrony zdrowia.

Projekt Ustawy o modernizacji szpitali z grudnia 2021 roku pozornie nie dotyczy pacjentów, gdyż kierowany jest przede wszystkim do zarządzających placówkami medycznymi. Tymczasem każda ustawa, rozporządzenie czy zarządzenie Ministra Zdrowia lub NFZ wpływa na przede wszystkim na funkcjonowanie pacjentów w systemie.

Wspomniany wyżej projekt zaniepokoił środowiska pacjenckie, ponieważ zabrakło w nim przede wszystkim perspektywy i potrzeb pacjentów. Wskaźniki ekonomiczne jako jedyne kryteria oceny i kategoryzacji podmiotów szpitalnych są sprzeczne z potrzebami chorych. Obawiamy się, że kierowanie się czystą ekonomią doprowadzi do sytuacji, w której pacjenci z wielochorobowością, wymagający wysokojakościowych i kosztownych świadczeń nie będą mogli uzyskać odpowiedniej opieki zdrowotnej i podzielą smutny los pacjentów z chorobami rzadkimi. Okażą się dla szpitali nieopłacalni.

Teoretycznie, wg zapewnień MZ, obie ustawy (o modernizacji szpitalnictwa oraz o jakości i bezpieczeństwie pacjenta) powinny być komplementarne. Jednak projekt ustawy o modernizacji szpitali nie nawiązuje do projektu ustawy o jakości i bezpieczeństwie, a jesteśmy przekonani, że jednym z kryteriów oceny powinny być mierniki jakościowe, a pacjenci powinni mieć prawo do oceny placówek poprzez np. wystandaryzowane ankiety satysfakcji pacjenta.

Oba projekty ustaw w obecnym brzmieniu nie tylko nie są komplementarne, lecz stoją między sobą w sprzeczności. Taka ekonomia wyklucza dostępność, jakość i bezpieczeństwo.

Przy fiasku systemu no-fault obawiamy się, że nikt nie będzie podejmował się trudnych, skomplikowanych zabiegów, szczególnie, gdy będą one wysokokosztowe.